ორ მაისს უკვე საფრამგეთში ვიყავი. აეროპორტში ნიკა დამხვდა. გუკას ამბავმა მთელი ოჯახი საფრანგეთში გადაასახლა. ნიკუშამ მითხრა, რომ ახალი არაფერი იყო. მე საავადმყოფოში წაყვანა ვთხოვე, მაგრამ მან არ წამიყვანა, რადგან ნამგზავრი დაღლილი იქნები და დასვენება გჭირდებაო. იმ დღეს საავადმყოფოში ვერ წავედი, საღამოს ცუდად გავხდი და თინა დეიდამ სასტიკად ამიკრძალა სახლიდან გასვლა. მეც ვიცოდი, რომ იქ უფრო ცუდად გავხდებოდი და ამიტომ არ შევეწინააღმდეგე.
სამი მაისის დილა გათენდა. დილაუთენია გუკას მშობლების ქვითინმა გამომაღვიძა. ისინი პატარა ბიჭის უბედობას სტიროდნენ. იმ დღეს სამ მაისს გუკას დაბადების დღე იყო. გუკა 24 წლის ხდებოდა . . .
თინა დეიდამ კარები ფრთხილად შემომიღო, არ გავაღვიძოო . . .
_ შემოდით, არ მძინავს . . .
_ გაიღვიძე, თათა, შვილო?!
_ კი, დედა, კი . . .
_ თათა, დღეს პირველად დამიძახე დედა, დედი . . .
_ არ ვიცი, ალბათ . . .
_ შვილო, დღეს ხომ იცი, რა დღეც არის?! აი, ეს ვარდები ამ დილით ნიკას ამოვატანინე . . . ვიცი გუკა ყოველ თავის დაბადების დღეზე წითელ ვარდებს გჩუქნიდა . . . დღეს ეს ვარდები 24 ცალია . . .
ორივეს ცრემლები მოგვერია.
_ თათა, ძლიერი უნდა იყო შვილო, ჯერ შენ ახალგაზრდა ხარ, ვიცი, თუ რა ძლიერი იყო თქვენი სიყვარული. ბავშვები იყავით, ერთმანეთი რომ შეგიყვარდათ, მაგრამ ამ ცხოვრებას რას გაუგებ?! . . . დედი, დღეისთვის გუკას რაღაც ჰქონდა შენთვის მომზადებული, მაგრამ . . . ღვთის ნებას წინ ვერავინ აღუდგება . . . თათა, აი ეს ბეჭედი დიდი ხნის წინ იყიდა გუკამ და დღეისთვის ინახავდა. დღეს მას შენთვის ხელი უნდა ეთხოვა და, რადგან გუკა დღეს არ არის, ამას მე მოგცემ, შვილო . . .
თინამ ბეჭედი ხელში ჩამიდო.
_ თათა, კიდევ ერთი რაღაც . . . ცუდად არ გამიგო, ჯერ ბეჭედი რომ მოგეცი და ამას მერე რომ გეუბნები, მაგრამ გუკას სურვილი უნდა ამესრულებინა . . . თათა ,ძლიერი უნდა იყო-მეთქი, გითხარი რამდენიმე წუთის წინ . . . ეს იმიტომ გითხარი, რომ . . .
თინამ ლაპარაკი ვეღარ შეძლო, ისე ანერვიულდა . . . ცოტახანში კი, როცა ცოტა ძალა მოიკრიბა, შემომხედა და მითხრა ჩემთვის უსაშინლესი სიტყვები:
_ ექიმებმა თქვეს რომ შანსი აღარ დარჩაო, ამიტომ გუკას წვალებას აზრი არა აქვსო, აპარატი უნდა გამოვურთოთო . . .
მე ცუდად გავმხდარვარ იმ წუთში და მერე არაფერი მახსოვს, გარდა იმისა, რომ საფრანგეთის ერთ-ერთ ქუჩაზე გადავდიოდი და კინაღამ მანქანამ დამარტყა. . . ვიდექი შუა ქუჩაში და თინას მოცემულ ბეჭედს ვუყურებდი, რომელიც მარჯვენა ხელის არათითზე გამიკეთებია.
მე სახლიდან გამოვპარულვარ. მერე კი საავადმყოფოში მივედი, უკვე როცა აზრზე მოვედი. იქ დამხვდნენ საშინლად ნანერვიულები ნიკა და მისი მშობლები. შევედი პალატაში, სადაც ორი კვირის უნახავი გუკა იწვა. ღამემდე იქ ვიყავი, ბოლოს თინამ მთხოვა, სახლში გავყოლოდი, რადგან მეორე დღეს მეტისმეტად საშინელი დღე გველოდა. გუკასთვის სიცოცხლე უნდა წაგვერთვა . . . მე მათ ღამის იქ გატარება ვთხოვე და ვუთხარი:
_ ბოლო ღამე მასთან მამყოფეთ, ტყუილად ნუ მეხვეწებით, წამოგყვეთ, რადგან არ წამოვალ. დღეს ბოლოჯერ უნდა დავრჩე ჩემს სიყვარულთან . . .
ამ სიტყვების მერე ვერაფერი მითხრეს. ისინი წავიდნენ.
მე ვიჯექი გუკას საწოლთან და ვუყურებდი მას . . . ის ისევ ცივი იყო, ისევ ვერ შევძელი მისი გათბობა . . . ვიჯექი და ვუყურებდი იმ უსაყვარლეს ადამიანს, რომელიც ხვალ უკვე აღარ მეყოლებოდა . . . ვუყურებდი მას და გული ტიროდა . . . თვალები კი არ სველდებოდა. თითქოს სამი თვის მანძილზე ცრემლი გამიშრა . . .
დილის 6 საათზე გამომეღვიძა. თავი გუკას გულ-მკერდზე მედო. როგორ ჩამეძინა მე თვითონ გამიკვირდა, მაგრამ გამოღვიძებამ უფრო გამაკვირვა . .
თმებზე ვიღაცამ ფაქიზად და უსუსურად შემახო ხელი, ის ძალიან თბილი იყო . . . წამოვხტი . . . შემეშინდა . . . შევხედე გუკას და პალატიდან გავვარდი ექიმთან . . . ექიმები შეცვივდნენ, მე კი გარეთ დამტოვეს. ნახევარ საათში გამოვიდა მედდა და მეუბნება:
_ გილოცავთ, გუკა სასწაულმა გადაარჩინა! გილოცავთ! . . .
მე მას მხურვალედ ჩავეხუტე და პალატაში შევედი. იქ პირველად დავინახე სამი თვის მერე გუკას მომცინარი სახე და მისი ლამაზი თვალები. მან გამიღიმა . . . მივედი ახლოს . . . მივულოცე დაბადების დღე და ვაკოცე . . . მას მალე ჩაეძინა. მე სახლში წავედი. კარი შევაღე თუ არა, ხმამაღლა ვიყვირე:
_ გუკა ცოცხალია!
ნიკამ ხმააწეული ტონით შემომიტრიალა:
_ თათა, გესმის რას ამბობ?! გგონია, ჩვენ არ გვიჭირს?!
_ გუკა ცოცხალია და არავის აქვს უფლება მას სიცოცხლე წაართვას! . . .
_ თათა გაჩერდი! გეყოფა!